Sinds 1 maart 2023 wordt mediation naast rechtspraak gesubsidieerd met de startbijdrage. Alle betalende partijen hebben recht op een startbijdrage als ze vanuit de rechtspraak naar mediation zijn verwezen. Dit betekent dat de eerste 2,5 uur van de mediation hen niets kost. De startbijdrage was ingevoerd als een pilot voor de duur van twee jaar. Op 13 december 2024 heeft de staatssecretaris van Justitie en Veiligheid, Teun Struycken, de Tweede Kamer geïnformeerd dat deze pilot met ingang van 1 januari 2025 wordt verlengd voor de duur van vijf jaar.
Met de startbijdrage kunnen partijen zelf ervaren of mediation voor hen een passende en duurzame manier kan zijn om uit het conflict te komen. De financiële tegemoetkoming kan voor partijen een aanmoediging zijn om kennis te maken met mediation.
De regeling staat open voor mediators die ingeschreven staan bij de Raad voor Rechtsbijstand en dus verwijzingen vanuit de rechtspraak kunnen ontvangen. Mediators kiezen zelf of ze zich aanmelden voor deelname aan de startbijdrageregeling.
Op de website van de Raad voor Rechtsbijstand is vermeld welke mediators deelnemen aan de startbijdrage. Deelnemende mediators kunnen een startbijdrage aanvragen via het mediationbureau van de rechtbank of het gerechtshof waar de zaak dient. De Raad voor Rechtsbijstand zorgt dan voor uitbetaling aan de mediators. Na de eerste 2,5 uur rekent de mediator het eigen uurtarief.
Per 1 januari 2025 wordt de door de mediator te ontvangen startbijdrage verhoogd naar 168 euro (exclusief btw), met een maximum van 336 euro (exclusief btw). Dit bedrag wordt jaarlijks geïndexeerd.
Meer informatie over (de verlenging van) de startbijdrage is te vinden op de website van de Raad voor Rechtsbijstand.
Bij de benoeming van leden van de Raad voor de rechtspraak mag er geen mogelijkheid meer zijn voor politieke inmenging, ook niet theoretisch. Dit zegt Henk Naves, voorzitter van de Raad voor de rechtspraak, in zijn nieuwjaartoespraak. Op dit moment kan de minister van Justitie formeel gezien een benoeming tegenhouden. In de praktijk is deze ministeriële invloed nog nooit aangewend, wat volgens Naves te danken is aan de sterke rechtstatelijke cultuur die Nederland kenmerkt. Maar zo’n cultuur alleen is niet voldoende om de rechtsstaat ook op langere termijn te beschermen.
Het Nederlandse rechtssysteem is iets om trots op te zijn, vindt de voorzitter van de Raad. ‘Het is een systeem waar met bewondering naar wordt gekeken vanuit landen waar zo’n systematische, structurele toepassing van rechtvaardigheid ontbreekt.’ Maar onze rechtsstaat is volgens hem niet zo solide als hij misschien op het eerste oog lijkt. ‘Want wat wij de rechtsstaat noemen, is een samenspel. Een samenspel van wet- en regelgeving en een cultuur van rechtvaardigheid en democratische waarden. Het een kan niet zonder het ander.’
Rechtsstatelijke waarborgen zijn volgens Naves niet alleen vastgelegd in wet- en regelgeving, maar bestaan voor een belangrijk deel ook uit het naleven van ongeschreven regels die uitgaan van goed vertrouwen tussen bijvoorbeeld staatsmachten, en het samenwerken op basis daarvan. Het is daarom belangrijk om zowel wet- en regelgeving als die rechtstatelijke cultuur te blijven versterken, stelt Naves. Bijvoorbeeld dus met het verkleinen van de rol van de minister bij benoemingen, zoals ook de wens is van de Tweede Kamer (officielebekendmakingen.nl).
Maar Naves ziet liever dat er nog een stap extra wordt gezet door de positie van de Raad voor de rechtspraak te verankeren in de Grondwet. Nu is deze geregeld in de Wet op de rechterlijke organisatie, wat ten opzichte van een grondwettelijke positie veel minder bescherming biedt tegen politieke inmenging omdat zo’n ‘gewone’ wet veel makkelijker kan worden gewijzigd.
De roep om een sterkere wettelijke positie is niet nieuw. In een brief (pdf, 326,8 KB) aan toenmalig informateur Tjeenk Willink werd bijvoorbeeld de mogelijkheid geopperd om van de Raad een Hoog College van Staat te maken, waardoor de Rechtspraak een eigen begroting krijgt en niet meer – zoals nu het geval – binnen de justitiebegroting moet concurreren met andere beleidskeuzes van de minister.
‘Gelukkig is het vertrouwen in de rechter nog altijd hoog,’ stelt Naves in zijn toespraak. Maar de voorzitter van de Raad is er niet gerust op dat dit altijd zo blijft omdat een groep mensen zich in onze samenleving niet meer vertegenwoordigd en zelfs benadeeld voelt. Hij roept de staatsmachten en andere instituties daarom op het belang van de rechtsstaat meer uit te dragen en het geloof hierin te beschermen. Naves: ‘Het draait om het vertrouwen dat onze democratische rechtsstaat bestaat voor álle mensen, ongeacht hun achtergrond. Dat de Rechtspraak werkt voor iedereen, en zo samenleven mogelijk maakt. Want als dat gevoel er niet is, en iedereen vooral naar zichzelf en zijn eigen belang kijkt, dan zullen oplossingen voor maatschappelijke problemen – die altijd vragen om wat water bij de wijn – zelden worden geaccepteerd.’
Dit vraagt ook iets van de Rechtspraak zelf, vindt Naves. De rechterlijke organisatie – bestaande uit elf autonome rechtbanken, vier gerechtshoven en twee bijzondere colleges – zou op bepaalde thema’s beter als één organisatie kunnen optrekken, bijvoorbeeld op het gebied van personeelsbeleid en digitalisering. ‘Het zijn onderwerpen waarbij centrale kaders behulpzaam zijn om beter te voldoen aan de wens van de samenleving en om de uitdagingen van bijvoorbeeld de zeer krappe arbeidsmarkt aan te gaan.’ Daarom moet naast het terugdringen van mogelijke politieke invloed ook een andere beweging worden ingezet. Het zou volgens hem goed zijn als de Raad op bepaalde vlakken minder vrijblijvende afspraken kan maken met de gerechten. De Tweede Kamer nam onlangs
een motie van gelijke strekking (officielebekendmakingen.nl) aan.
De volledige tekst van de nieuwjaarstoespraak van Henk Naves, voorzitter van de Raad voor de rechtspraak, zoals uitgesproken op 9 januari 2025 in Den Haag.
U staat in het pand dat ruim 100 jaar geleden werd gebouwd door de Nederlandse Handelsmaatschappij. Het staat hier, op de Kneuterdijk, alsof het er altijd al stond. Passend in het stadsgezicht, solide, statig. Met uitzicht op de Hofvijver, waardoor wij als derde staatsmacht aandachtig kunnen turen naar wat de andere staatsmachten aan de overkant uitspoken.
Althans, zo was het ooit.
Nu wordt het Binnenhof gerenoveerd en is daarom niet meer het domein van staatsmachten en politici. Het is het domein van de metselaar, de ijzervlechter. De timmerman of -vrouw en kraanmachinist. Ze zorgen voor veel meer letterlijk kabaal, maar we kunnen qua samenwerking veel van ze leren. Ze tonen elke dag dat vakmanschap, duidelijke afspraken en rolvastheid kunnen bestaan terwijl je ook flexibel genoeg blijft om samen te kunnen anticiperen op onverwachte ontwikkelingen.
Het is een renovatie in het hart van de democratie. In de stad van vrede en recht, waar de geschiedenis van Nederland tot je spreekt als je de deur uitwandelt. Een geschiedenis die ertoe leidde dat gelijkheid, en daarmee tolerantie, werd verankerd in de Grondwet, van een land dat onderdeel is van een Europese waardengemeenschap op het gebied van mensenrechten, democratie en rechtsstaat.
Tenminste, zo staat het op papier.
Ik wil u de komende 10 minuten meenemen in mijn gedachten over hoe het ervoor staat met die samenhang tussen mensen, en het vertrouwen tussen burger en overheid. En welke maatschappelijke taak wij, iedereen hier aanwezig, op dit vlak hebben.
De rechtsstaat. Het woord klinkt solide. Als iets hards, van gewapend beton. En zolang de rechtsstaat het uitganspunt is, iedereen zich ervoor inzet en het belang ervan durft uit te dragen, is hij dat ook. Dan is het een systeem om trots op te zijn en waar met bewondering naar wordt gekeken vanuit landen waar zo’n systematische, structurele toepassing van rechtvaardigheid ontbreekt.
En als je je dan mee laat voeren door de trots op de high trust-samenleving die wij met zijn allen de afgelopen eeuwen hebben opgebouwd, vergeet je soms dat het tegelijkertijd een breekbaar systeem is. Waarbij de wapening van het beton voor een belangrijk deel bestaat uit het naleven van ongeschreven regels die uitgaan van goed vertrouwen en het samenwerken op basis daarvan. Uitgaan van een rechtstatelijke cultuur waarin rekening wordt gehouden met elkaars belangen.
Maar klinkt dit hard als beton? Is dit een systeem waar je blind op kunt vertrouwen?
Ik denk het niet.
Want wat wij de rechtsstaat noemen, is een samenspel. Een samenspel van wet- en regelgeving én die cultuur van rechtvaardigheid en democratische waarden. Het één kan niet zonder het ander. Het één maakt het ander sterk, en net zo goed kwetsbaar.
We mogen dan ook nooit stoppen met het versterken van beide aspecten. De politieke steun die werd uitgesproken om de rol van de minister bij benoeming van leden van de Raad voor de rechtspraak zo klein mogelijk te maken, geeft hiervoor een kans. Een bindende voordracht vanuit de Rechtspraak na een procedure waarin vertegenwoordigers van het departement geen rol meer spelen: het past beter bij de scheiding der machten. En als we een stap verder kijken, lijkt het mij verstandig om de positie van de Raad te verankeren in de Grondwet. Zodat we op meer kunnen terugvallen dan alleen die rechtstatelijke cultuur.
Want hoe sterk deze momenteel ook is, zij bestaat alleen als haar vertegenwoordigers de onderlinge afhankelijkheden, het onderlinge vertrouwen en zelfs symbiose, blijven zien. Als dat wegvalt, als we stoppen met het uitdragen van het belang van onze rechtsstaat, wordt onze sterkte onze zwakte.
En dan begint nu het ietwat donkere deel van mijn verhaal.
De kwetsbaarheid die ik net omschreef, draait grotendeels om het vertrouwen dat mensen hebben in elkaar en in de overheid. En ik zie, net als u dat vast ziet, dat mensen zich zorgen maken. Niet alleen over migratie en integratie, het klimaat of de woningmarkt, maar ook over de manier waarop we samenleven. Over de afwezigheid van saamhorigheid, het gebrek aan gedeelde normen en waarden, de verruwing en onverdraagzaamheid.
Of over het gevoel dat je er helemaal alleen voor staat.
En dat is problematisch voor een samenleving die juist bij elkaar wordt gehouden door het vertrouwen van mensen in elkaar, wat weer hand in hand gaat met het vertrouwen van mensen in de instituties van de democratische rechtsstaat.
We hebben het als collectief moeilijk in Nederland. We keren in onszelf, waarbij sociaal-economische status, opleidingsniveau, woningbezit en gezondheid steeds meer de scheidslijnen tussen mensen vormen, zonder veel onderling contact. Men leeft gemakkelijk in de eigen bubbel, waar het comfortabel is en waar mensen doen en denken als jijzelf.
Hoe verhouden organisaties als de Rechtspraak en de uwe zich tot deze ontwikkelingen? Op zich is onze uitgangspositie comfortabel. Het werk van de rechter en andere instituties is tenslotte verankerd in de wet. Maar als we willen dat deze afdwingbare autoriteit ook op lange termijn wordt geaccepteerd, dan moeten mensen voelen dat de overheid er is om te helpen en dat de rechter klaarstaat om mensen en de samenleving richting te geven als men hierin zoekende is.
Dat uitspraken van rechters altijd worden uitgevoerd.
Het draait dus om vertrouwen. Vertrouwen dat onze democratische rechtsstaat bestaat voor álle mensen, ongeacht hun achtergrond. Dat de Rechtspraak werkt voor iedereen, en zo samenleven mogelijk maakt.
Want als dat gevoel er niet is, en iedereen vooral naar zichzelf en zijn eigen belang kijkt, dan zullen oplossingen voor maatschappelijke problemen – die altijd vragen om wat water bij de wijn – zelden worden geaccepteerd. Helemaal als ook nog eens verschillen tussen groepen mensen worden uitvergroot en verschil van inzicht niet leidt tot discussie, maar tot een jij-bak en plat geruzie.
Neem de ongeregeldheden in november in onze hoofdstad. Wereldnieuws, waarbij de behoefte om snel een eerste, felle en afkeurende reactie te geven het onderzoeken van feiten overtrof. Waarbij mensen over één kam werden geschoren, van alle kanten, waardoor tweespalt werd gezaaid en het al broze vertrouwen tussen mensen nog verder werd afgebroken. Een nieuwe stap om van onze high trust-samenleving langzaam een low trust-samenleving te maken. Een stap terug in het moois dat we met zoveel moeite hebben opgebouwd.
Gelukkig is het vertrouwen in de rechter nog altijd hoog. Maar ik ben er niet gerust op dat dit zo blijft. Steeds meer mensen voelen zich in onze samenleving niet vertegenwoordigd of zelfs benadeeld. En waar de rechter, juist dan, het laatste bastion van rechtvaardigheid moet zijn, voelen deze mensen zich soms ook in de zittingszaal behandeld zoals ze altijd worden behandeld.
Als mensen met een migratieachtergrond en een lager opleidingsniveau ergens lezen dat zij een grotere kans hebben dat de rechter hen een gevangenisstraf oplegt, dan bevestigt dit hun realiteit – waarin ze misschien wel dagelijks te maken krijgen met racisme en discriminatie. En die realiteit, moeten wij – iedereen bij de Rechtspraak – beter onder ogen durven komen, zonder dat we ons daarbij aangevallen voelen. En er wat mee dóén.
Ik pleit voor herstel en vooral ook het beschermen van het maatschappelijk vertrouwen in onze rechtsstaat. Dat kan alleen als wij, allen in deze zaal, bereid zijn om bij onze beslissingen verder kijken dan de dag van morgen. Als we bereid zijn ons elke keer af te vragen of ons handelen op een positieve manier bijdraagt aan het verstevigen van het fundament van onze samenleving. Of dat het vooral is gericht op ons eigen belang op korte termijn.
Ook binnen de Rechtspraak is op dit vlak nog genoeg te winnen. Aan het geloof in de rechtsstaat bij ons geen gebrek, maar aan het geloof in elkaar helaas soms wel. Het vertrouwen tussen bestuurders en de werkvloer is fragiel, waarbij regelmatig met enig argwanen naar elkaar wordt gekeken of wordt getwijfeld aan elkaars inlevingsvermogen. Hierdoor dreigen we soms te verzanden in discussies over mogelijke oplossingen in plaats van dat we problemen daadwerkelijk aanpakken.
En dat is spijtig. Want de afgelopen jaren hebben we juist veel bereikt door collectief en eensgezind op te trekken. Op het gebied van opleidingen en huisvesting, bijvoorbeeld. Digitalisering, en de uniformering van de talloze brieven en berichten die onze organisatie verstuurt. Of wat te denken van de ontwikkelingen binnen het familie- en jeugdrecht, waar na een uitvoerige reflectie onder rechters hun aanbevelingen landelijk gestalte krijgen.
Het is een groep rechters voor wie ik vandaag extra een lans wil breken. Te vaak wordt hen verweten te snel te vertrouwen op wat de overheid hen vertelt. Daar plaats ik tegenover dat aan deze rechters vaak wordt gevraagd een beslissing te nemen over het welzijn van een kind. Een beslissing die niet kan wachten tot het inspectierapport wél voldoet aan de ondergrens. Want wachten kan nog veel ergere gevolgen hebben. De uitspraken van deze rechters hebben namelijk een direct effect op kinderen en de gezinnen waarvan zij deel uitmaken.
Het zijn allemaal onderwerpen waarbij centrale kaders behulpzaam zijn om beter te voldoen aan de wens van de samenleving en om de uitdagingen van bijvoorbeeld de zeer krappe arbeidsmarkt aan te gaan.
Ik noemde eerder dat het goed zou zijn om de rol van de minister bij de benoeming van de leden van de Raad voor de rechtspraak te verkleinen. Niet in de laatste plaats omdat deze invloed – gelukkig nog altijd in theorie! – kan doorwerken bij de benoeming van gerechtsbestuurders die door de Raad worden voorgedragen. Maar bij zo’n stap hoort voor mij ook een andere beweging: op bepaalde vlakken zou het goed zijn als de Raad minder vrijblijvende afspraken kan maken met de gerechten, zoals ook de Tweede Kamer onlangs vaststelde.
Als we samen willen voorkomen dat de samenleving maar doorholt en wij achterop raken, moeten we zo’n stap durven nemen. Dat doen we door meer dan voorheen te werken vanuit het perspectief van de mensen die op ons rekenen. Want zo vind je de antwoorden op de vragen die ertoe doen.
Hoe kunnen wij – rechter, medewerker, bestuurder – ons werk beter organiseren? Hoe kunnen we meer werken als één Rechtspraak ten dienste van de samenleving? Een wens die de presidenten van de gerechten en de Raad onlangs nog uitspraken. Kunnen gerechtsjuristen taken overnemen die wij nu nog exclusief aan de rechter toeschrijven? Welke rol spelen innovatie en de ontwikkelingen op het gebied van AI hierbij? En ook breder: hoe kunnen we ze gebruiken om de rechtsstaat te beschermen en te zorgen voor een goede toepassing van het recht door onafhankelijke, onpartijdige, integere en deskundige rechters.
Terug naar de bouwvakkers aan de overkant. Zij laten zien dat onderling vertrouwen leidt tot het bouwen van prachtige kathedralen. Misschien moeten we de democratische rechtsstaat ook zo zien. Als een immense prestatie van meer dan 200 jaar inzet van velen die geloofden in het legaliteitsbeginsel, de scheiding der machten, grondrechten en onafhankelijke rechtspraak. Die geloofden in het collectief. Het lijkt mij verstandig om niet te twijfelen aan hun kunde en ons eigen steentje bij te dragen aan deze indrukwekkende geschiedenis.
Als wij binnen onze eigen organisatie, aan de mensen om ons heen, tussen organisaties en staatsmachten onderling laten zien dat het vol omarmen van de rechtsstaat – waarin alle ruimte is voor tegenspraak, het oneens zijn, het ánders zijn – en het daadwerkelijk bieden van rechtsbescherming, de enige weg vooruit is, geven we die samenleving op drift misschien weer wat richting.
Nogmaals bedankt dat u hier vandaag bent. Ik kijk ernaar uit om u straks, als we dat nog niet hebben gedaan, de hand te schudden. En om met elkaar te praten over wat ons bezighoudt en hoe we elkaar kunnen helpen bij het vervullen van onze rol binnen onze mooie, democratische rechtsstaat.
Ik wens u allen een heel gelukkig en voorspoedig nieuwjaar.
Dankuwel.
De Raad voor de rechtspraak maakt zich op het gebied van rechtsbescherming, wetgevingskwaliteit en uitvoerbaarheid grote zorgen over twee conceptwetsvoorstellen die de minister van Asiel en Migratie ter advisering aan de Raad heeft aangeboden. Dit schrijft de Raad in een
wetgevingsadvies op hoofdlijnen. Het gaat om een wetsvoorstel dat onder meer de introductie van een tweestatusstelsel beoogt en een wetsvoorstel over maatregelen om de asielketen te ontlasten en de instroom van asielzoekers te verminderen.
Met het eerste wetsvoorstel wil het kabinet een zogenoemd tweestatusstelsel (her)introduceren. In dit stelsel wordt onderscheid gemaakt in de rechten van asielzoekers met een vluchtelingenstatus en asielzoekers met zogenoemde subsidiaire bescherming. De Raad schrijft in zijn advies ‘zeer grote bezwaren’ te hebben tegen de invoering van dit systeem. Volgens de Memorie van Toelichting bij het wetsvoorstel is de verwachting dat ongeveer 75 procent van de vreemdelingen die de lichtere subsidiaire bescherming krijgt, zal doorprocederen voor de vluchtelingenstatus omdat deze meer rechten biedt. Dit leidt niet alleen tot hoog oplopende werkvoorraden bij de rechtbanken, maar ook tot andere ernstige keteneffecten. De Raad ziet dit risico als ‘zeer reëel’ en acht het waarschijnlijk dat deze maatregel eerder een verslechtering dan een verbetering zal zijn voor de doorlooptijden binnen de gehele asielketen.
Een andere voorgenomen wijziging is het afschaffen van de verblijfsvergunning asiel voor onbepaalde tijd en het verkorten van de duur van een verblijfsvergunning asiel voor bepaalde tijd. De Raad stelt dat de Immigratie- en Naturalisatiedienst (IND) door de kortere duur van een tijdelijke vergunning vaker zal moeten oordelen over verlengingsaanvragen. Hierdoor zal ook het aantal intrekkingen van asielvergunningen stijgen en daarmee ook het aantal beroepen bij de rechter tegen zo’n beslissing. Dit kan met name problematisch zijn als een land van herkomst veilig wordt verklaard en een groot aantal vergunningen in korte tijd tegelijkertijd wordt ingetrokken. Dit zal een ‘zeer zorgelijk zwaar effect’ hebben op de vreemdelingenrechtspraak dat doorwerkt in de hele asielketen.
In het advies geeft de Raad aan dat de naar verwachting zeer substantiële verzwaring van de werklast voor de Rechtspraak als gevolg van de twee wetsvoorstellen, ook effect kan hebben op de werklast voor rechters in andere rechtsgebieden dan het vreemdelingenrecht. Ook benadrukt de Raad dat de wetswijzingen in samenhang moeten worden bekeken met andere nieuwe wet- en regelgeving, zoals het EU-migratiepact dat medio 2026 van kracht wordt en dat naar verwachting ook de nodige gevolgen zal hebben voor de werklast van de Rechtspraak.
Het advies van de Raad is een advies op hoofdlijnen. Dit komt omdat de minister een adviseringstermijn stelde van slechts één week. Normaal gesproken wordt aan een wetgevingsadvies zo’n acht weken gewerkt en bij grote stelselherzieningen vaak een paar maanden. Dit is nodig omdat hierbij ook experts van de gerechten, die dagelijks met deze procedures te maken hebben, worden betrokken. Deze essentiële (en wettelijk verplichte) stap is bij dit advies op hoofdlijnen noodgedwongen overgeslagen, waardoor de gevolgen voor de werklast bij de gerechten nog niet voldoende in kaart zijn gebracht.
Wetgevingsadvisering is één van de wettelijke taken van de Raad voor de rechtspraak. De Raad benadrukt dat de opmerkelijk korte adviestermijn niet bijdraagt aan wetgeving van hoge kwaliteit, terwijl dit juist zo belangrijk is bij een omvangrijke herziening van het asielstelsel met potentiële gevolgen voor de (grond)rechten van mensen die in een kwetsbare positie verkeren in relatie tot de overheid. In de tweede helft van januari komt de Raad alsnog met een regulier wetgevingsadvies waarbij gedetailleerder op de twee wetsvoorstellen wordt ingegaan.
Vanaf 1 januari 2025 mogen advocaten alleen via het webportaal Mijn Rechtspraak een beslagrekest indienen. Dat betekent dat ze alleen digitaal toestemming kunnen vragen aan de rechtbank om conservatoir beslag te leggen. Als de beslissing van de rechter, het zogenoemde beslagverlof, er is, dan kan de advocaat die beslissing direct in het digitale dossier downloaden.
Beslagrekesten zijn de eerste zaken waarin het voor professionals verplicht wordt om digitaal te procederen. Dit in het kader van Digitale toegang. Daarmee maakt de Rechtspraak het voor alle rechtzoekenden en hun procesvertegenwoordigers mogelijk om eenvoudig digitaal te procederen in het civiel recht en het bestuursrecht. Op termijn wordt digitaal procederen in al die zaken verplicht voor juridisch professionals. Particulieren die zonder advocaat procederen, mogen altijd kiezen hoe ze dat doen: digitaal of per post.
Al meer dan drie jaar kunnen advocaten vrijwillig digitaal procederen in beslagrekesten. Advocaten hebben sindsdien meer dan 18.000 beslagrekesten via het webportaal ingediend. Dat blijkt zowel voor de advocatuur als voor de gerechten succesvol te verlopen. Daarom wordt digitaal procederen in deze zaken vanaf 1 januari verplicht gesteld. Een beslagrekest via Veilig mailen indienen of op papier mag dan niet meer. Voor spoedzaken buiten kantoortijden blijft de piketregeling gelden. Dat houdt in dat advocaten in die situaties, na overleg met de piketrechter, wel via Veilig mailen een beslagrekest mogen indienen. Het beslagrekest uploaden ze direct in Mijn Rechtspraak
De Rechtspraak werkt stapsgewijs en zorgvuldig aan de digitalisering. Het doel is dat procedures daarmee toegankelijker en sneller worden. Zo kunnen advocaten ook digitaal procederen in onder andere belastingzaken, kort geding handel en familie, en (bijna) in alle familie- en jeugdrechtzaken. Dat gebeurt op vrijwillige basis. Als het systeem zich in de praktijk voldoende heeft bewezen en het aan alle wetten en regelgeving voldoet, zet de Rechtspraak de stap om digitaal procederen verplicht te maken voor juridisch professionals. Particulieren blijven altijd de keuze houden om digitaal of per post te communiceren met de Rechtspraak.
Advocaten kunnen op rechtspraak.nl een handleiding en instructievideo vinden over digitaal procederen via Mijn Rechtspraak in beslagrekesten. Voor eventuele hulp en vragen is het Rechtspraak Servicecentrum beschikbaar.
>Meer over digitalisering Rechtspraak.
